Sözlerimin dökülmesi zaman aldı.
Anlatması zor, hazmetmesi zor ancak harcaması kolay.
Paradan bahsetmiyorum tabi…
İnsan hayatını harcamak varken !
Her gün her dakika insan hayatının ucuzluğuna kan dondurucu şekilde tanık oluyoruz.
Şu ne olduğunu bilmediğimiz düzen içinde yaşamak ve yaşatmak ne zor geliyor ! Paylaşamıyoruz.
Neyi paylaşamıyoruz?
Birbirimize sığınmak varken neden birbirimizin zinciri oluyoruz ?
Stresle baş edememe, anlık öfke kontrolü sağlayamama, canavarca hisler…
Duygularımızı çok yoğun yaşıyoruz ya da tamamen duygususuz…
Onurumuz nerde ? Onur’umuz nerde ?
Bölündük, parçalandık. Yaşamak ve yaşatmak bizlere zor geldi !
Halbuki ne yüce bir milletin evlatlarıydık.
Sahi ne oldu bize ? Neler oluyor ?
Her gün bir önceki günün ağırlığı altında uyanıyoruz .
Daha kötüsü ne olabilir diye düşünürken daha kötüsü ile karşılaşıyoruz!
Çok eksildik…
Bu duygusuzluk,bu insafsızlık,bu insansızlık…
Sevgiye ihtiyacımız var.
Her şeyden önce insan sevgisine. İnsanı sevmek demek, kendini sevmek demek.
Yaşamı sevmek,yaşatmayı sevmek demek.
İnsanlara güzeli anlatmamız gerek.
En baştan!
Güzel duygularımızı hatırlamamız gerek! Bu duygular hepimizde var.
Vazgeçmeyeceğiz insan olmaktan!
Bizim kimimiz var ki insanlıktan başka? Bize bahşedilmiş şu dünyaya bir bakın!
Doğaya , evrenin kurulu düzenine , yağan yağmura , esen rüzgara…
Doğan güneşe, güneşin dünyaya olan mesafesine…bir bakın.
Hepsi ama hepsi biz insanlar için hizmet ediyor.
Güneş bir adım daha atmıyor senin için !
Yer küre daha hızlı dönmüyor senin için !
Her şey biz insan için bu kadar özenli hareket ederken bizler, biz insanlar bu yaşamı hakkıyla yaşamalı ve yaşatmalıyız.
Lütfen kendinize , insana , hayvana ve içinde yaşadığınız şu dünyaya iyi bakın…
Tüm sevgimle.